زنان در ارزش انسانی، سرشت بشری، ابزارها و توان شناخت، مسئولیّت‌ مدنی، صلاحیّت‌ امر به معروف و نهی از منکر، امکان ترقّی‌ معنوی و لیاقت دریافت خطاب الهی با مردان مساوی‌اند و تفاوت در برخی خصوصیّات‌ روانشناختی یا فیزیولوژیکی را نباید به تفاوت ارزشی تبدیل کرد؛ زن و مرد، نه در برابر یکدیگر، بلکه در کنار هم و به تعبیر نبوی «شقائق» یعنی همتای هم‌اند و در پویش مسیر شکوفایی و کمال، همدوش‌ و نیازمند یکدیگرند؛ هر دو باید به شأن انسانی و ارزش الهی یکدیگر احترام بگذارند از نگاه ابزارگرایانه به یکدیگر پرهیز کنند؛ نه زن ابزار مرد است و نه مرد ابزار زن. مرد و زن، دو نوع جنس انسان‌اند و هر دو به یکسان از روح که مایه‌ی امتیاز انسان از دیگر مخلوقات است، برخوردار هستند؛ پس هر نوع نگرش یا اندیشه‌ای که سبب تفاضل آنان در ارزش انسانی شود یا آنان را نسبت به یکدیگر بدبین و دشمن سازد، وانهادنی و نکوهیدنی است!

تا زمانی که زن خواندن یک مرد در میان ما، توهین و مایه خشم تلقّی‌ شود، ما از فرهنگ اصیل اسلامی و شکوفایی فرهنگی و انسانی محرومیم و هنوز اسیر غرایز ناپخته‌ای‌ هستیم که منزلت انسانی را محصول قدرت بدنی یا اقتصادی می‌انگارد و انسانیّت‌ را به نرینگی‌ مشروط می‌سازد!

آن‌جا‌ که خدای متعال، زن را مخاطب و مسئول دینداری و اصلاح اجتماعی می‌خواند‌ و آسیه همسر فرعون را الگوی پارسایان و اولیا معرفی می‌کند‌، زن بودن را دستمایه توهین و تنقیص ساختن، جز با جهالت و وقاحتی در حد اعلا ممکن نخواهد بود!

به گمانم به جای تکرار شعارهای ستایش‌گونه‌، تمهید ساختارهای لازم برای حفظ و ارتقای منزلت زنان باید در اولویت قرار گیرد.